Hendrik de Kanter, Uitvinder
![]()
Familie Foto Galerij
Tutein-Nolthenius Stamboom (.pdf)
Henk de Kanter MobilesDe intrigerende levensloop van Henk de Kanter, zoon van Kitty Crommelin en Philippus de Kanter, sinds 1952 woonachtig in de Verenigde Staten.
Henk schrijft:
Onlangs beleefde ik drie plezieren:
Ten eerste : Een foto van een schilderij van mijn vijf jarige moeder in het laatste Crommelin Journaal (en die 15 jaar later -in 1906-trouwde met mijn vader, Philippus de Kanter)
Ten tweede: Dat ik hun zoon ben met twee lieve zusters, Liet en Wilna.
Ten derde : Dat Liesbeth Crommelin en Lous Crommelin-van Genderen Stort mij vroegen iets te schrijven over mijn levensloop.Hier dan een paar aantekeningen:
Ik heb dierbare herinneringen aan dat schilderij van mijn moeder (te zien in het vorige Journaal.-red.) dat hing in de studeerkamer van mijn vader. Maar veel meer nog van de bijzondere persoonlijkheden van haar en mijn vader.
De eerste 24 jaren van mijn leven (1928-1952) woonde ik thuis en ging naar school, een bestraffende ervaring, waarschijnlijk ook voor mijn leraren. Op de lagere school en op de ULO bleef ik dan ook twee maal zitten, maar haalde uiteindelijk een diploma op de MTS te Rotterdam in 1951. Zes jaar later, na mijn immigratie en studies in Amerika, bezocht ik Nederland. "Het is anders" zei Speenhof en zo was het dat in 1958 Professor van der Grinten mij vroeg om te doceren op de T.H. in Delft in een toen vrij nieuwe faculteit : Industriële Vormgeving. In Amerika had ik namelijk twee graden gehaald : een Bachelor of Science (BS) in Mechanical Engineering en een Masters of Science (MS) in Industrial Design.
Mijn Alma Maters: The University of Southern California en Stanford University.
Mij Master's These: "A Rapid Transit System for Los Angeles" Het aanbod heb ik niet aangenomen. Ik was net getrouwd met mijn lieve Rozalia en ik had al bevonden dat Amerika een meer vruchtbare omgeving was op het gebied van innovaties.Nog even terug naar mijn Hollandse schooljaren, waaronder de vijf jaren van die gewetenloze Duitse bezetting: Ter compensatie van die nare school ontsnapte ik geregeld naar mijn eigen wereld, de wereld waarin je eigen fantasie de enige beperking is. Mijn bijnaam in die dagen was dan ook "Het Experiment". Ik had in mijn kamer een enorme electro-mechanische robot apparatuur waarmee ik vanuit mijn bed alles op afstand kon bewegen. Ik geloof dat ik eerlijk de eerste ligfiets in Nederland heb gebouwd (1947) en die dagelijks gebruikte.
Ook mijn catamaran model, een tweerompige zeilboot was een origineel ontwerp dat toen nog niet bestond.
Later bleek dat de ligfiets en de catamaran wel vruchtbaarheid hadden, want beide apparaten zijn vandaag commercieel in algemeen gebruik. In 1948 bouwde ik in mijn ouderlijke tuin in Delft met onderdelen van in de oorlog neergestortte vliegtuigen een driewielige auto.Behalve de wielen, het frame en de luchtgekoelde motor waren de carrosserie van een Dornier vliegboot en alle besturingselementen van een B-17 en van diverse geallieerde vliegtuigen. Een gedeelte van onze omheining moest worden verwijderd om de auto straat-vrijheid te geven. Er was nogal wat publiciteit toen ik er een tour mee maakte in Holland en België.
In 1952 emigreerde ik naar Amerika. Twee broers van mijn moeder, Oom Han en Oom Ru, waren rond 1910 al eerder naar Amerika geëmigreerd en het waren hun kinderen die mij gastvrij ontvingen. Ik werd tekenaar bij een engineering company in Oregon. Binnen 14 maanden werd ik opgeroepen voor 2 jaar dienst in het Amerikaanse leger. De Koreaanse oorlog was toen in volle gang. Misschien heeft mijn graad in mechanical engineering mij het leven gered: ik werd gestationeerd in San Fransisco, niet Korea, en ironisch genoeg belast met het ontwerpen van advertentie materiaal voor het Amerikaanse leger. Op verlof "hitchhiked" ik per U.S. Airforce vliegtuigen naar Holland voor een tweeweekse vakantie met mijn ouders in Domburg waar Willem Crommelin toen de heel gastvrije burgemeester was. -Een heerlijk reünie-
In die twee dienstjaren had ik genoeg vrije tijd om van een gratis surplus reddingboot een tweemastig zeilbootje te bouwen waarmee ik op de San Fransisco baai zeilde. Ook genoot ik vele weekends van de gastvrijheid van Dick van Karnebeek, toen de Consul Generaal voor Nederland in San Fransisco.
Na mijn diensttijd werkte ik als ontwerper voor de Hiller Helicopter Corp., waar ik mijn vrouw Rozalia Burkhardt ontmoette en besloot gebruik te maken van de G1 Study Bill waarmee ik mijn graden kon halen.
Op onze huwelijksreis in 1957 namen wij deel aan de laatste keer dat de Crommelin Reünie werd gehouden in de prachtige omgeving van het Swellengrebel huis in Breda. In 1960, weer op bezoek bij mijn ouders waren wij teleurgesteld dat er geen plannen waren voor een reünie. Aangespoord, schreef mijn Moeder naar vele Crommelins en organiseerden wij o.a. met Ru Crommelin een reünie die met veel succes in het Kurhaus te Scheveningen werd gehouden. De dagen van "thuisreünies" waren voorbij. In de zestiger jaren werkte ik als advanced design engineer voor de Douglas Aircraft Missiles and Space Systems Division aan het landingsproject. Werner von Braun was de projectleider. Voor mij is het nog steeds een absoluut wonder dat door de coördinatie van honderden maatschappijen en duizenden werkers die eerste maanlanding een mogelijkheid werd in 1969. In die jaren werd ik bekend en ontmoette later R. Buckminster Fuller, de uitvinder van de geodesic dome. Met bevriende universiteit studenten ontwierpen en construeerden wij ons eerste geodesic woonhuis op een heuvel in Hollywood.
De spectaculaire constructie en locatie trokken veel aandacht . Alle architectonische en meer populaire tijdschriften, zoals "Life" en "Time" publiceerden het in detail.
Op een van onze tochten naar Holland per Holland Amerika Lijn improviseerde ik een vlieger met daaraan bevestigd een camera. Een brandende sigaret was de "timer" die de afsluiter bediende. Die "Luchtfoto" werd aan boord ontwikkeld en aan de passagiers verkocht.
In 1970 begon ik mijn eigen bureau, dat nu bestaat als "DKA Precisions Systems, Inc."
Altijd de uitvinder, zoals mijn vader, is èèn van mijn patenten de meer winstgevende. Deze machine produceert de "kraaltjes" waarvan diodes worden gemaakt, soms met een snelheid van 100 stuks per seconde. Mijn machines staan onder andere in China, Duitsland, Engeland, Mexico, Maleisië en natuurlijk de U.S.Koopt men in deze wereld een telefoon, computer of T.V., dan is er een 95% kans dat de diodes daarin op een van mijn machines zijn gesneden.
In mijn leven als uitvinder geniet ik ook van piano spelen en componeren, fotograferen, aquarelleren, model treinen en rolschaatsen. Lang geïnspireerd door een jeugdherinnering aan een koorddanser, besloot ik zelf op een lage draad te experimenteren. Heel toevallig was wereldkampioen Jay Cochrane toen actief op een 80 meter hoge draad in een nabij gelegen amusementspark. Heel gracieus besteedde hij 2 ½ uur in mijn tuin en op mijn zeer bescheiden installatie. Hij gaf mij instructie en specifieke informatie zoals: kabel dikte, balansstok afmetingen en type schoenen. Ik was toen -in 1991- 63 jaar. Vijf maanden later en veel oefenen construeerde ik een 6 meter hoge draad van 11 meter lang achterin mijn tuin en een kleinere, verplaatsbare installatie waarmee ik op gelegenheden voorstellingen geef……….En nee, ik ben nog nooit gevallen.
Waarom deze activiteit? Ik geloof dat het leven een kwestie van balans is, van uitdagingen en risico's en concentratie en van constante kleine correcties.
Het ogenblik dat ik op die draad stap dan ervaar ik die kwaliteiten in een zeer werkelijke zin. Eèn verschil: in het leven kunnen die kleine correcties nog wel eens worden uitgesteld. Op de draad nooit, als het leven je lief is.Tot slot een wens aan mijn neven en nichten: Moge wij nooit de draad kwijt raken, hoog of laag, en tot ziens in dit leven dat ons lief is.
Henk.